Informatie

Winnie Teschmacher

Winnie Teschmacher is de zakelijk en artistiek leider van De Ketelfactory. In 2006 bedacht zij samen met Kim Everdine Zeegers de basisopzet. Winnie begeleidde de restauratie en verbouwing van het monumentale pand en in 2009 ging De Ketelfactory van start. Er worden jaarlijks 3-4 tentoonstellingen en verdiepingsdagen ('Distillaties') gehouden. In 2016 organiseerde Winnie 'Snapshot of a larger order', een grote tentoonstelling in de Noletloodsen (6000 m2). Een twintigtal kunstenaars, die eerder bij De Ketelfactory exposeerden toonden hier gedurende drie maanden monumentaal nieuw werk. Winnie werkt vanaf 1983 als autonoom beeldend kunstenaar. In haar werk zoekt zij naar eenvoud en streeft er naar uit te komen bij een innerlijke schoonheid, bij een zuiverheid van vorm, die verder reikt dan het puur esthetische. De Ketelfactory is door haar leiderschap een 'artist driven place' waarbij de exposerende kunstenaar(s) altijd in het middelpunt staan.

Petra van der Ham

Petra van der Ham werkt als office manager bij De Ketelfactory. Organiseren en managen zit in haar bloed dus hier voelt zij zich helemaal thuis. Het meewerken aan de exposities en projecten, het organiseren van diverse ontvangsten, het runnen van het kantoor, het verzorgen van de in- en externe communicatie, het ondersteunen van de directeur, ze heeft kortom een veelzijdige baan gevonden! Petra heeft sociologie gestudeerd aan de Universiteit van Amsterdam. Daarna heeft zij lange tijd als projectmanager op de Universiteit van Tilburg gewerkt en in het Vredespaleis. In haar vrije tijd is zij tevens secretaris van de Schiedamse stichting KunstWerkt.

Cilia Batenburg

Cilia Batenburg is een geboren en getogen Schiedamse die geen kans aan zich voorbij laat gaan om de Jeneverstad te promoten. Als dochter van de molenmaker is ze onverminderd dol op haar geboortestad: "Ik geloof er heilig in dat we omgeven zijn door een ruwe parel die vooral niet teveel moet worden opgepoetst". Bij De Ketelfactory houdt Cilia zich bezig met het educatieve aanbod en de publieksbegeleiding waarbinnen ze haar docentenopleiding aan de Willem de Kooning Academie en studie kunstgeschiedenis aan de Universiteit van Amsterdam perfect kan combineren. Voor iedere doelgroep, van kleuterklas tot zakenuitje, ontwikkelt Cilia een passend programma waarbij de kunst van het kijken centraal staat.

Kim Everdine Zeegers

Kim Everdine Zeegers was als initiator betrokken bij de oprichting van De Ketelfactory. Sinds het prille begin maakt zij videoportretten in de serie 'Zielsverrukkingen' van alle kunstenaars die in De Ketelfactory exposeren. Deze video's, waarin kunstenaars vertellen hoe ideeën vanuit hun binnenwereld opdoemen en vorm krijgen, worden getoond tijdens de exposities en staan op deze website. Kim is in 1985 afgestudeerd aan de toneelacademie Maastricht en werkte lange tijd als theaterregisseur in Nederland en België. Zij regisseerde bij verschillende reguliere gezelschappen en maakte daarbij experimenteel theater in eigen beheer. Op de Vrije academie voor Beeldende Kunsten te Den Haag (2000) specialiseerde zij zich in het schilderen van portretten en sindsdien werkt zij als multidisciplinair kunstenaar in digibytes en verf. De menselijke bezieling is de kern van haar werk.

Berry van Gerwen

Berry van Gerwen is grafisch- en ruimtelijk ontwerper en werkt voornamelijk in de culturele sector. Bij De Ketelfactory houdt hij zich bezig met uiteenlopende grafische uitingen, waaronder de vormgeving van de publicaties die bij elke tentoonstelling verschijnen. Zijn werkwijze is puur en direct. De oplossingen moeten uit het werk zelf komen en hij vindt het daarom belangrijk om goed te kijken en te ordenen. Die ordening definieert het speelveld voor zijn werk. Hij studeerde aan de kunstacademie Sint Joost in Breda en heeft daarna op diverse kunstacademies lesgegeven. Plezier hebben in het werk is zijn belangrijkste drijfveer.

De Ketelfactory

Door Frits de Coninck, Museumtijdschrift, november 2011

Sinds haar start in 2009 heeft De Ketelfactory in Schiedam een opmerkelijke status verworven. Het is een plaats waar de kunst op ongewone manier aandacht krijgt. De spotlights staan minder gericht op losse werken dan op het kunstenaarschap, minder op een statische tentoonstelling dan op beweging, ontmoeting en vooral verdieping.

Het begon met een gebaar van Carel Nolet, eigenaar van het familiebedrijf dat sinds 1691 drank stookt, onder andere onder de naam Ketel1. Hij wilde iets doen voor Schiedam, uit maatschappelijke betrokkenheid. Nolet stelde het gebouw beschikbaar dat ooit, in de negentiende eeuw, nog een melkfabriek was geweest en dat in de vorige eeuw door uitbreiding deel van het Noletcomplex werd. Hij vroeg zijn nicht, beeldend kunstenaar Winnie Teschmacher, een plan te bedenken voor een inhoudelijk zinvolle besteding van het gebouw. Het moest in ieder geval iets moois worden voor Schiedam. ‘Ik heb het aanbod aangenomen en ben na gaan denken over omstandigheden waaronder ik zelf als kunstenaar mijn werk ergens wil tonen, en vooral ook over de manier waarop ik het niet wil, door ervaring wijs geworden. Zo is de formule gegroeid van De Ketelfactory als een bijzondere plaats voor de beeldende kunst.’ Nolet stelt het gebouw en het geld ter beschikking, Winnie Teschmacher is verantwoordelijk voor de inhoud en de organisatie. Een effectieve manier om vorm te geven aan eigentijds mecenaat.

Lees meer

De ruimte in De Ketelfactory is betrekkelijk klein, zeker in verhouding tot wat het programma ambieert. De grijze, hardstenen vloer meet zo’n 120 vierkante meter, er zijn drie redelijk grote wanden en drie kleinere. Geen zalen dus om flink uit te kunnen pakken met schilderijen of beelden. Deze verspringende ruimte is dwingend en eigenzinnig, hier moet de kunstenaar iets anders doen dan het installeren van een conventioneel overzicht van zijn werk. Maar wat zich aandient als een beperking is omgezet in een kans om de diepte in te gaan, om op andere manieren het kunstenaarschap te belichten. Voor het in beeld brengen van de context waarin een kunstenaar zijn werk maakt ben je niet afhankelijk van vele vierkante meters muur.
Teschmacher, nu directeur van De Ketelfactory, heeft een formule ontwikkeld die vooral beweging tot stand wil brengen. Ze kiest voor het individuele kunstenaarschap, met ruimte voor onverwachte wendingen, in directe verbinding met een beperkt maar zeer geëngageerd publiek. En, niet onbelangrijk, vanuit autonomie. Nolet zorgt voor het budget en kiest er bijna principieel voor om onafhankelijk van overheidssubsidie te opereren. Het programma is aan Teschmacher. Zij nodigt een kunstenaar uit die er zelf een collega bij kiest; soms ook vraagt ze zelf twee kunstenaars als ze een confrontatie wil van hun beider werk. ‘Hoe dan ook, het is de bedoeling dat ze elkaars werk kennen, dat ze elkaar in hun atelier opzoeken, in dialoog gaan en zo samen deze ruimte veroveren. Als het mogelijk is, maken de kunstenaars site specific werk, zoals Madelon Hooykaas die een videoprojectie heeft gemaakt op een wandtekening. Soms kan dat niet doordat de kunstenaar een manier van werken heeft die veel tijd vergt, zoals in het geval van Jan Andriesse die een bestaand werk heeft geïnstalleerd.’
In de filosofie van De Ketelfactory is het belangrijk dat de bezoekers relevante dingen te weten komen over de kunstenaar en zijn werk, liefst uit eigen mond. Een effectieve vorm daarvoor is het videoportret dat gemaakt wordt door Kim Zeegers. De kunstenaar vertelt daarin over zijn fascinaties en de inspiratiebronnen die in zijn werk een belangrijke rol spelen. De portretten zijn helder en snedig. Ze tonen de kunstenaar die tegen de achtergrond van enkele werken vertelt over wat hem of haar bezielt en zo de kijker enigszins binnen voert in de eigen wereld. De portretten worden op internet geplaatst en zo ontstaat een langzaam groeiende catalogus in digitale vorm.

wie is wie bij De Ketelfactory